Według starych kronik niemieckich, rozwój górnictwa na terenie Mniszkowa i późniejszej Miedzianki rozpoczął się w drugiej połowie XII wieku. Na ziemie te przybył Laurentius Angelus (Lorenz Angel vil Agigel), rzekomy odkrywca złóż rud w Kowarach. Podobno osiedlił się w powstającej osadzie nazywanej później Waltersdorf (Mniszków). Teren ten był zalesiony, więc wycinano masowo drzewa do budowy domów i powstających sztolni.
W 1310 r. wieś należała do Albetra Baiera, któremu przypisywano tytuł „de cuprifondina in montibus” – pan kopalni miedzi. Posiadacz tych ziem miał prawo korzystać z bogactwa mineralnego. Prawo takie nadawał panujący książę, który pobierał z tego tytułu dziesięcinę.
Właściciel ziem nie trudnił się sam wydobywaniem, przekazywał on wydobycie grupie chłopów lub innym, którzy z kolei tworzyli bractwo. Pojedynczy chłopi również mogli poszukiwać w swoich posiadłościach bogactw mineralnych, a zyskiem się dzielono.
Pierwsze wiarygodne informacje na temat górnictwa na tych terenach pochodzą z 1367 r i zawarte są w dokumencie sprzedaży działki w Miedziance. Mowa w nim także o istniejącej sztolni i pracach związanych z górnictwem miedzi. Około 1370-1375 r. Mniszków podzielono i jej północna część stała się Miedzianką.
W rejonie Mniszkowa i Miedzianki występują między innymi: hornblenda, aktynolit, arsenopiryt, piryt, chalkopiryt, andaluzyt, autunit, hematyt, kwarc, kalcyt, azuryt, zoisyt, ilmenit, ilvait, kasyteryt, rutyl, wezuwian, smółka uranowa, kasyteryt, cerusyt, malachit, salit, chryzokola, hematyt.